Συννέφιασε πάλι - ξαφνικά-
κι άρχισε να βρέχει
σταγόνες πέφτουν -δυνατά-
ξεπλένουν τους μεγάλους δρόμους.
Μα γι’ άλλους, είναι δάκρυα…
φερμένα απ’ το αιώνιο παρελθόν,
για τη γαλήνη της ψυχής,
για την παρηγοριά της κόρης.
της κόρης…
που στην κεφαλή της στήριξε
το ίδιο «θέλω» δυο θεών,
που με σμιλευμένη ευγένεια
θεμελίωσε τη συγκατοίκησή τους...
Και των αδελφών της…
που έδειξαν σε θνητούς κι αθάνατους,
σε αυτόχθονες και ξένους,
τον τρόπο να αποδεχτούν
ο ένας το διαφορετικό του άλλου,
-Με σεβασμό-
Λίγες στάλες μπαίνουν στο μουσείο,
πάνε να βρουν την κόρη
την κόρη, που με παράπονο κοιτά
προς τη μεγάλη αίθουσα,
εκείνη που εδώ και χρόνια φυλάσσει
κάποια από τα μάρμαρα του Παρθενώνα,
που αφήνει το παγκόσμιο σύμβολο
ατελές ως προς τα ιδεώδη του.
Και καθώς την ακούν να ψιθυρίζει
πόσες αξίες έμειναν μισές
από αυτόν τον χωρισμό,
ενώνονται μπροστά της…
Δήμητρα Λογγίνου