Άκοσμος

Copyright : Dimitra Longinou

Δεν αντέχω να ζω πλάι στο διαρκή φόβο,

στο φόβο της σκέψης,

στο φόβο της ανάσας,

στο φόβο για τη ζωή.

Ζηλεύω όσους έζησαν πριν από εμένα,

μια ζωή απλή.

Απαλλαγμένοι από τον τρόμο του τι θα φας

ή του τι θα πιεις.

Απαλλαγμένοι από το διαρκές ψάξιμο του εαυτού τους

για το αν έχουν ή δεν έχουν κάτι.

Ζηλεύω τις γιαγιάδες σαν τις βλέπω γερές στα ενενήντα,

-εγώ δεν ξέρω αν θα φτάσω-

που δεν έχουν εξουθενώσει τον εαυτό τους

για να προλάβουν ή να σταματήσουν το κακό.

Ζηλεύω τις εποχές που έζησαν νέες,

που δεν έφαγαν μεταλλαγμένα,

που δεν ήπιαν δηλητήριο για νερό,

που δεν ήρθαν αντιμέτωπες με το τερατόμορφο.

Τρέμω για το αύριο και το τι αυτό μας ξημερώνει.

Νιώθω την Αποκάλυψη να είναι εδώ και τρέμω

για το αύριο, για όσα δεν μπορεί ανθρώπου νους

να φανταστεί.

Τρέμω, τρέμω, τρέμω.

Για όλους τους ελαφρόμυαλούς,

για όλον αυτόν τον κόσμο τον τελικά

Άκοσμο.